Eskişehir’de belediye yönetimi uzun süredir “Halk Et” projesini sosyal belediyeciliğin yeni yüzü olarak sunuyor. Ancak aradan geçen zamana ve harcanan bütçeye rağmen, vatandaşın sofrasındaki et hâlâ pahalı, üretici ise hâlâ sistemin dışında.

Gerçek şu ki: Mezbaha olmadan ucuzluk da olmuyor.

Bir vitrin projesi mi, yoksa çözüm mü?

Seçim döneminde “kentteki dar gelirli vatandaşın sofrasına uygun fiyatlı et ulaştıracağız” denilerek duyurulan Halk Et projesi, bugün geldiği noktada bir vitrin projesi görünümünden öteye geçemedi.
Kasaplar da, üreticiler de aynı şeyi söylüyor: “Et fiyatlarını düşürecek tek şey, üretim ve kesim zincirinin yeniden kamunun eline geçmesidir.”

Ancak Eskişehir’in şu anda ne belediye mezbahası var, ne de üreticiye doğrudan alım yapacak bir sistemi. Bu eksiklik, “Halk Et”i yalnızca tabela üzerinde bir proje haline getiriyor.

Can Hacıoğlu uyardı: Mezbaha yoksa ucuz et de yok

2 Eylül Gazetesi yazarı Can Hacıoğlu, “Mezbaha olmadan ucuzluk olmaz” başlıklı yazısında, Eskişehir’deki temel soruna net bir şekilde dikkat çekti:

“Bugün Eskişehir’de yalnızca bir özel mezbaha var. Belediye mezbahası açılmadıkça üretici hayvanını Eskişehir’e getirmeyecek, et fiyatları da düşmeyecek.”

Bu tespit yeni değil. Yıllardır aynı uyarılar yapılıyor, ama belediye yönetimi hâlâ market açmakla, tabela asmakla meşgul. Oysa fiyatın değil, sistemin değişmesi gerekiyor.

Dağ fare doğurdu

Seçim vaatlerinde “üreticiyle tüketici arasında doğrudan köprü kurulacağı” vurgulanmıştı. Ancak tablo ortada: Halk Et noktaları sınırlı, fiyat farkı yok denecek kadar az.
Belediye yönetimi “ucuz et” sloganıyla yola çıkarken, kentteki et piyasası özel sektörün insafına terk edildi.

Birçok vatandaş “market açmak kolay, üretim planlamak zor” diyerek durumu özetliyor. Gerçekten de Halk Et bugün için bir market zincirinden farkı olmayan, üretim ayağı eksik bir uygulama haline geldi.

Siyasi değil, yapısal eksiklik

Eskişehir’de gıda meselesi artık sadece bir belediye projesi değil, doğrudan kent güvenliği sorunu haline geldi. Et fiyatlarının düşmesi için “etiket düzenlemesi” değil, üretim zinciri düzenlemesi gerekiyor.
Halk Et projesi bu zincirin en son halkası, ama ortadaki tüm halkalar eksik.

Uzmanlar da aynı görüşte:

“Bir şehir mezbahası olmayan kent, kendi halkının gıda kaderini başkalarına teslim etmiş demektir.”

Bugün Eskişehir’de Halk Et var, ama et yok. Ucuzluk var deniyor, ama hesap ortada.
Kısacası — dağ fare doğurdu.